M O J E miejsce

Wśród łąk, licznych polan i lasów

Gdzieś w wyznaczonym miejscu

I bez zbędnego hałasu

Uwiło sobie gniazdko dwoje z tego świata,

By w nim spędzić spokojnie życia ostatnie lata. 

Podmurowany dom 

O ścianach bielszych od licznego kwiecia,

Które otacza go ze wszech stron

Zwany dalej ogrodem tak pięknym,

Że na jego widok nawet nie drgniecie.

Ściany domostwa odbijają swym blaskiem

Od ciemnej traw zieleni

Co jeszcze bardziej widoczne jest brzaskiem

W porannych słońca promieni.

Dom z dworu widać bardzo zadbany

O czym świadczy ład w obejściu

i czyściutkie ściany.

Okna wystylizowane idące w hebany,

A w nich kolorowe  kwiaty w białych doniczkach,

Widok doskonały.

Z okien kusi szereg ogrodowych grządek

O różnych kształtach, jaki w nich porządek.

Szeroka brama domostwa uchylona nieco

Zaprasza do środka gości, może wlecą

Rychle, przejdą się aleją, łapiąc woń ogrodu

I doceniając domowników moc nakładu,

Jaki jest ich udziałem

W codziennej obróbce roślinnym materiałem.

Gość zachwycony nie wie

Gdzie swój wzrok skierować, czuje się jak w Niebie.

Chodząc po tak pięknym terenie

Słyszy się głosy owadów niczym głosy syrenie.

Wyobraźnię pobudzając słuchacza,

Ucho zaś coraz więcej dźwięków odhacza.

Można tak się przechadzać po tym bogactwie

Stać bez końca i bawić się nazewnictwem

Kwiatów, poić się ich różnorodnością

I podziwiać, z jaką kwitną godnością.

Widok to dla gościa przepyszny,

Czas stanął w miejscu, jakby magiczny.

Gdy wyjdziesz poza tego domostwa ogrodzenie

Robiąc kilka kroków dalej, przeżyjesz doświadczenie

Jakich mało, 

Bo wśród innych domostw których po sąsiedzku stało

Ten jeden wyróżnia się swoją krasą

Niczym za dotknięciem palców króla Midasa.

Brakuje słów, by oddać urodę tego miejsca

Gotowam oddać mu kawałek swego serca.

Gotowam ostać się tu na dłużej

I wciąż oddawać hołd tej niezwykłej Naturze.

PS - powyższy wiersz dedykuję Tobie, niezwykła Pani Ogrodowo.