Tuż za rogiem Nowy 2024 Rok, z tej okazji życzę:
- by spełnienie i radość wszystkich nas nie opuszczały,
- by każdy dzień przynosił nowe możliwości,
- by marzenia spełniały się z prędkością światła,
- by z d r o w i e nie szwankowało.
Życzę:
- by kolejny Rok był dla Was sumą niezapomnianych chwil, gradem sukcesów i hossą coraz to nowych inspiracji do nowych i odważnych wyzwań.
WSZYSTKIEGO NAJ... NAJ... NAJ... NAJ... NAJLEPSZEGO Z NOWYM 2024 ROKIEM!!!
Zapada wigilijny wieczór
Jedyny taki w roku
Przez okna wnika Noc święta
I wszem zwiastuje spokój.
Przy stole Rodzina zasiada
Świętym opłatkiem się dzieli
I nuci słowa ballady
O Gwiazdce pierwszej na Niebie
Wróżącej przyszłe szczęście
Na Ziemi.
Na stole obrus biały
Wśród potraw płonące świece
Z kominka biją skry strzały
Jak ciepło ku naszej uciesze.
Jak miło jak ślicznie z choinką
Jak barwną w łakocie bogatą
Dzieci zapatrzone stygną
Dorośli ze wzruszenia płaczą.
Ich twarze dobrocią upiększone
Ot i pierwsza Gwiazdka już błyska
Wigilia! Święta! światło przygaszone
Atmosferę buduje domową.
Zanim zaczniesz świętowanie
Zanim słów dobierzesz rymy
Pomyśl o więzi budowaniu
Wspomnij swoje czyny.
A potem niech zamilknie słowo
Co doskwiera niech wnet zblednie
Zaś w to miejsce dobro stanie
I nadzieja żywiołowo
Niech narodzi się zbiorowo
Czas już na kolędowanie.
Zapadł wieczór wigilijny
Inny jednak tajemniczy
Trochę melancholijny
Malowniczy.
Ach jak chciałoby się świat kochać
Jak chciałoby się tworzyć chwilę
I mieć moc by błędy cofać.
Mieć choć odrobinę siły
By życzeń słowa się spełniły.
Życzę
Patrzę na te łąki
Na te polany leśne
Na te cudowne drzewa
Na ten niezwykły kwiatostan
I myślę
Jakie to wszystko piękne.
Patrzę w przestrzeń
Po horyzont
Po styk nieba z ziemią
Po bezkresność
I myślę
Jakie to wszystko potężne.
Patrzę na moje miasto
Na architekturę ulic
Na przechodzących ludzi
Na bawiące się w parku dzieci
I myślę
Jakie to wszystko kochane.
Patrzę na swój dom i na siebie
Na swoje dzieci
Na pięknego zdrowego wnuka
Podziwiam
I myślę
Jakie mamy szczęśliwe życie.
Patrzę na swój kraj
Na jego urokliwe krajobrazy
Na ukochane góry
Na znane miejsca
I myślę
Jakie to wszystko moje.
Chciałabym
By to wszystko co kocham
Nigdy nie zniknęło.
Był taki sklepik w pewnym mieście
Fama głosiła, że cudowny
Niektórzy obruszali się w proteście
Na czele z pewnym duchownym.
Ten śmielej sobie poczynając
Fakt istnienia onego w wątpliwość
Poddawał, lecz szybko umknął jak zając
Bez słowa, chyba miał dość.
Właściciel sklepiku człowiek stary
Któremu lat nikt nie zdołał zliczyć
Zachęcał wszystkich piękną gwarą
By do klienteli zechcieli dołączyć.
Ciekawość nagradzana zostawała
Tych, co ulegli swej pokusie
Z ust sobie gawiedź wyrywała
Plotki, o bardzo starym krezusie.
Ponoć miał szczęście sprzedawać
Lecz nie każdemu co tego chciał
Miał z wybrańcami się umawiać
A potem szczęście słowami im tkał.
Tak więc co rusz dzwoneczek dzwonił
Do drzwi sklepiku przytwierdzony
Szafował czasem którego nie trwonił
Stary, swą tajemnicą nawiedzony.
Po pewnym czasie zmieniło się miasto
i ludzie się w nim zmienili
Nagle nieszczęściu zrobiło się ciasno
Uciekło, mieszkańcy go wywalili.
Gdzie okiem sięgnąć, królował uśmiech
Na twarzach tych co rzucili grosik
Bo jakimś szczęściem omijał ich pech
Nigdy już nie musieli o nic prosić.
W świat poszła opowieść o szczęściu
I jego sprzedawcy, starym człowieku
Co niesamowitym cieszył się wzięciem
I mieście, żyjącym na miodzie i mleku.
Ludzka ciekawość przeszła wszelkie granice
Wkrótce miasto fala przyjezdnych zalała
Sklepik trząsł się w posadach i nie oparł się dziczy
Która z dnia na dzień coraz więcej żądała.
Ciekawość w chciwość szybko się przemieniła
Groźną dla sklepu i jego sprzedawcy
Tajemnica zbyt wielu do miasta zwabiła
Ucierpią wszyscy, tematu głosili znawcy.
Nie minął miesiąc miasto legło w ruinie
Nieszczęścia że trudno okiem ogarnąć
Miasto skończyło w ludzkiej plątaninie
Żądz i trzeba było je zamknąć.
Kara za tę chciwą plagę wydaje się jedna
Nie ma tu co słów po próżnicy rzucać
Bowiem szczęście to wartość względna
Potrafiąca tylko ludzi skłócać.
Szczęścia nie masz na ręki wyciągnięcie
Ani go nie kupisz za całe złoto świata
Ma ono tylko wtedy wzięcie
Gdy ciężko na nie pracujesz przez życia lata.
Trudno dzisiaj znaleźć jakiekolwiek ślady
Po słynnym niegdyś mieście i niech będą
Pieśnią przestrogi, że nie od parady
Podobne miejsca stają się wieczną legendą.
Nie spotkasz już sprzedawcy starego
Ni jego sklepiku co tematem był do swady
Puste miejsce zostało i nic innego
Nie świadczy że był, świat wrócił do równowagi.
Czasami mi się marzy
Być takim starym człowiekiem
Który w sklepiku swym darzy
Szczęściem, lecz w porę myśl cofam
Nie kuszę, by fałszywa nie wyszła strofa.
Ciesz się z tego człowieku co masz
Nigdy nie żądaj za wiele
Szanuj to, ucz swoje dzieci i zważ
Każdego do szczęścia zgubi kiedyś ciągota.
Przepraszam, Pani taka smutna
Chciałem Pani wręczyć różę
Przyjmie ją Pani?
Czy na pewno jest ona dla mnie?
Nie znam Pana.
Pozwoli Pani że jej wynurzę
Intencje, czy mnie nie zgani
Wzrok i odmowa?
Miły Panie zmieszanie mi dokucza
I myśl natrętna, czy zdana
Jestem na puste zaloty? Szumnie
Wokół tak lansowane?
Zaprzeczam i stanowczo wykluczam
Tę myśl, raczej jestem oczarowany
Podejrzeniem Pani też zakłopotany.
Co kwiat ten ma oznaczać Panie? Wróżę
Desperację, niechęć dla odmowy
Przyjęcia, a gest miły
Doceniam akt odwagi
Tak prezentowany dumnie.
Pani zgadła, ale nie wszystko
Grzech dzielnie odsłużę
Zalety chcę pokazać, poddać magii
Czasu, sprawdzić czy to nie sen
Żem Panią ujrzał,
Jak Parys swoją Helenę.
Czy przyjmie Pani różę?
Och Panie, jaka chwila słodka
Nie znam pana, a jakbym lata znała
Nie sądziłam, że może spotkać
Mnie taka atencja cała.
Nie przedłużajmy, tę scenę
Kończyć należy, zbyt długo
Jak na pierwszy raz trwa rozmowa.
Przyjmuję różę, Pan urazy nie chowa
Proszę, Pana zasługą
Jest miła chwila, tylko tyle
Lecz nie mnie spotkać powinna
Nie dla mnie te motyle
Niech ku innej strugą te słowa
Płyną, ja nie jestem gotowa
Na nie, nie teraz.
Mój ukochany umiera.
Proszę odejść.
Jam uczuciowy głaz.
Czasami gest wystarczy nieśmiały
Który pochwyci wzrok zuchwały
I drżysz nagle pod wpływem uczucia
I nie spodziewasz się duszy zatrucia.
Najpierw wzrok, a potem emocje
Targają duszą dotkliwie i tak mocno
Że rozum niejednemu odbiera
Niepewność budzi, wzdychasz, umierasz.
Śnisz sny przepełnione wzburzeniem nieznanym
Czujesz się człowiekiem przegranym
Bo ni słowa wydusić nie możesz
To pierwsza miłość? o mój Boże!
Mówią że ona życie ci zagmatwa
Że od teraz nic nie będzie już łatwe
Przez nią zbliżasz się i oddalasz
I myślisz że cały świat to blamaż.
Pytasz, czy jutro będzie tak samo?
Czy będziesz tęsknił za ukochaną?
Może to tylko chwila ulotna
A po niej czeka Cię klęska sromotna?
Wiedz co to pierwsza miłość
To obowiązkowa przypadłość
Niezrozumiałe to uczucie z początku
Potem, nie obejdziesz się bez tego wątku.
Potem zatracisz się w niej na zawsze
I nic od niej nie będzie ciekawsze
Tęsknota i płacz Twoim udziałem
Gdy stracisz, przyznasz, nie doceniałem.
Czasami tylko gest wystarczy
I nie tylko wzrok z tym walczy
Zostaje też dusza zatruta
Jak róża kolcem do serca przykuta.
Raz się zdarzyło, Pana spotkałam
Przystojny, miły, piękne miał oczy
Na kawę w parku namówić się dałam
I wsiąkłam, całą mnie zauroczył.
Były kawiarnie, kino i teatr
Szłam z nim pod rękę rozanielona
Dnie nam płynęły, on zaczął gderać
Żem nie dla niego stworzona.
Miesiąc nie minął i oto gratka
Siedzę w ogrodzie znajomej
Rozmowa, a ta niczym swatka
Powiada o randce rzekomej.
Nadstawiam ucha przychylna słowom
Nie ronię ni jednej sylaby
Obrazek onego maluje zmysłowo
Znajoma, czy to nie jej brat aby?
Nie minął dzień, ja znowu w ogródku
Siedzę i słów słucham kilka
Ostrożnie, cokolwiek i pomalutku
Zagaja on, o miłości, jaka jest wielka.
Odtąd mym cieniem niemal się stał
Widziałam go każdej godziny
Przysięgi, kwiaty, liściki słał
Gotował wizytę rodziny.
Czy nie za szybko onego spytałam
Jam młoda i świat poznać muszę
Nie kocham i tak go zdeptałam
Nie mogę, ja przy nim się duszę.
Minęła wiosna, nowa pora roku przyszła
Wciąż sama znane miejsca odwiedzam
Tu kawę wypiję, tam oglądam misz masz
Męski wzrok widokiem swym nagradzam.
W parku na spacerze mijam pary urocze
Zakochane, wokół nie widzące świata
Ona do niego na ucho szczebiocze
On jakby miał skrzydła, wzlata.
Siedzę na ławce myślami się pieszczę
Gdyby był taki i kochał
Od tego wszystkiego dopadły mnie dreszcze
Czy jest taki coby mnie chciał?
Uciekł uśmiech z twarzy, gdy nagle cieniem
Zasłoniony promyk zaszwendał się miło
Spojrzałam, zmrużyłam oczy z drżeniem
Zaniemówiłam, to On, serce zabiło.
Po latach ten sam park, ta sama ławeczka
A na niej rodzina szczęśliwa siedzi
On, Ona, ciemnowłosy malec, śliczna blondyneczka
Z oddali damski wzrok pilnie ich śledzi.
Kolejna marzycielka z płatków sobie wróży
Może i ją spotka piękna przygoda
Czekanie na szczęście bardzo się jej dłuży
Niecierpliwa, wszak nie jest już młoda.
Miłość to nie przygoda, to wartość najcenniejsza
Trwa mimo przeszkód i jest jak choroba
Doceniaj ją i szanuj, jest tym mocniejsza
Im więcej uczuć masz. Gdy nie masz, to żałoba.
Stoję na górze,
Na mojej górze i wspominam
Ją.
Myślę o Niej.
Z Nią wszystko było dla mnie
pierwsze,
Pierwsza nadała mi imię.
To Ona wzięła mnie za rękę i...
Uśmiechając się poprowadziła
I pokazała świat.
Nie wypuściła mnie jednak
Zanim nie zrobiła ze mnie
Człowieka.
Wierzgałam, a jakże
Ale uczyłam się dzielnie,
Że grzeczność każdemu należna,
Uczyłam się jej długo
I nie zbłądziłam w życiu,
Nikt przeze mnie nie płakał,
I tę mądrość zdobyłam także.
Zawsze będę pamiętać.
Wbiła mi do głowy,
By z niczym nie zwlekać,
Przyjęłam.
Przy Niej wystarczyło mi tylko,
Że oczami dziecka na Nią patrzę,
Że mogę być obok Niej.
Ciekawe, czy Ona to pamiętała tak,
Jak ja to pamiętam.
Tęsknię i żałuję, że nie widywałam
Jej częściej,
Że tych rozmów za mało.
Żałuję, że czas tak szybko
Ucieka...
Stoję na górze mojego życia,
Na mojej górze i wspominam
Ją.
Świt różany widziany okiem niczym Jutrzenka
Płocha, tak lekki i delikatny jak panienka
Śliczna, urodą świeżą jakby dopiero co wstała z łoża
Przed chwilą i jawi się światu taka młoda, hoża.
Staje na Niebie w róż tylko omotany, nic nie ma przy sobie
Bije blaskiem wszędy, nadanym przez Naturę jego osobie
Blaskiem tak pięknym, że nikogo nie pozbawia swego widoku
I by go ujrzeć, nie cofniesz się w tył ani kroku.
Świt, dla wielu zdaje się obrazem wybornym
Równym tylko innym zjawiskom wieczornym,
Które to barwami swymi uroczo oko raczą
I zachęcając do patrzenia, tworzą zjawę bliźniaczą
Niespotykaną dotąd, co za kunszt z Nieba się wylewa
Smugami, tu i ówdzie zakrapianymi tak, aż wzrok omdlewa
Od barw świętych, lecz się nie zraża, chce się nasycić
Widokiem, chce to bogactwo zręcznie dalej przemycić.
Ani krzty nie chce z niego uronić, zatrzymać chce wrażenie
Oko ludzkie ten widok traktuje ostrożnie, tak uniżenie
Jak jaką zdobycz lubą, której nie chce wypuścić z ręki
Z zachwytu człowiek klęka więc i czołem uderza w podzięki
Za ten cud jaki jest jego udziałem, niepospolitej urody
Wszak, za który nie powstydzą się najdalsze antypody.
Świt, co się o brzasku po świecie niesie i różanym cieniem kładzie
Ślizgając się zwinnie po dachach płynie jak po autostradzie.
Niezapomniany, wciąż oczekiwany każdego ranka
Świt, jego widok, wprawiający w zachwyt jak najpiękniejsza kochanka.
Śnię kolejnej nocy sen nowy
Niepowtarzalny,
Przepełniony muzyką
Taki Chopinowy.
Śnię, a On nie ma pojęcia
Jak muzyka Jego jest piękna,
Z jaką jawi się estetyką
Bez nadęcia.
W tym śnie piję kawę
Przy stoliku siedząc,
Zajęcie nieciekawe
I chwila taka smętna.
Śnię, a w tym śnie słucham
Kaskadę tonów,
Nastrój zmienia się
Zapadam w blask neonów.
Muzyka się z kolorami łączy
Atmosfera bucha,
Całość leniwie się sączy
A ja... dalej słucham.
Wokół mnie robi się tłumnie
To On wszystkich przyciąga,
Wydaje się, że to ku mnie
Ludzka fala płynie i mnie w siebie wciąga.
Nagle płynę ale w przestrzeni
Bezkresnej,
Ze mną w górę muzyka się pnie
I wśród gwiazd się mieni.
Płynę więc coraz dalej i dalej
Lekko się unoszę,
Muzyka niesie mnie na fali
Dźwięku, cicho, bo coś ją wypłoszy.
Nurzam się w niej cała
Serce jak dzwon wali,
Czuję ją
I nagle... z nicością się zlała.
Znów siedzę i kawę piję
Jakby nic się nie stało,
Tym razem to Chopin fruwa
Ja, z tłumu się usuwam.
On głośno mnie woła
Nie słyszę, budzę się
Czym widziała Anioła?
Chcę wrócić, nie zdołam.
W uszach dźwięczą jeszcze tony
Jakże ulubione,
Słyszę jak echo dźwięk niesie
Z oddali, kto wie gdzie go poniesie.
Opada snu zasłona
Promyk słońca jaźń trąca,
Wstaje dzień, gdzie Chopin
Gdzie Jego muzyka?
Taka moja,
Tak mocno w głowie tkwiąca?
Gdy tylko wiatr delikatnie powietrze muśnie
I gdy promyki słońca rozświetlą nieco okolicę
Dojrzysz w ogrodzie rośliny frymuśne,
Które do słońca wystawiają swe lica.
Wśród tych licznych cudów przyrody
Wśród zielonych krzewów, innych niezwykłości
Dojrzysz dowody dziwnej mody
Jaką prezentuje Natura w swej zuchwałości.
Oto Dancing Geisha tańczy w promieniach
Popatrzcie jak wdzięcznie pozycje zmienia
Nieważne, że rozczochrany
Płatki wirują niestrudzenie wiatrem czesane.
Tańczy Geisha i barwą ludzkie oko wabi
Tańczy i nic go w tańcu nie osłabia.
Kibić delikatna jak u modelki, wąska
Wdzięcznie wśród innych kwiatów pląsa.
A jak przy tym powłóczystym rzuca spojrzeniem
Wie, że wciąż jest cudzym marzeniem.
Wie, że mieć go chciałby każdy ogrodnik
Chciałby tańczyć z nim do wspólnej melodii.
Gdy wiatru nie ma, Jego Wysokość stoi dumny i czeka
Jakby otoczenie miało mu dać znak z daleka,
Że oto nastał czas jego, stoi więc jak zaczarowany
Jak nie z tego świata, stoi, złapał kadr.
Efekt wymiata.
Obok tego niezwykłego goździka
Widać inne kwietne piękności, nic nam nie umyka
I nic się przed żadnym okiem nie skryje,
Widać wszystko, widać jak Ogród żyje.
Pstryk, zdjęcie gotowe, zatrzymana chwila
A On tylko z wdziękiem piękne płatki odchyla.
Kusi urodą, wzrok kolejnego gościa przyciąga
I zaprasza go do wiecznego... Tanga Milonga.
Co za przyjemność w podróż się udać
Patrzeć przez okno w pociągu i dumać
Nad pięknem krajobrazu polskiego,
Który dziełem Natury i jej pędzla nagiego
Jest i okazuje się, że moje wyobrażenie
To rzecz mała, bo nie da się tak od niechcenia
Swą uwagę skupiać, czy wzrokiem po horyzont sięgać,
Bo sam widok moje oko przezwycięża.
Każda pora roku krajobrazy te po swojemu maluje
Każde pole, każdy las, dom czy zagajnik kłuje
W oko pięknością swą niepospolitą,
Żałuję, że obraz zbyt szybko umyka, a to
Za sprawą kół pociągu, który mknie
Do celu, do stacji, która jakoś tam się zwie.
Przechadzam się więc po swojej Polsce
Widokami się napawam, wiem że wkrótce
Uświadczę znowu przyjemności,
Że znowu zawitam gdzieś w gości
Gdzie miejsca nieznane odwiedzę
I do pamiętnika wpiszę, że regularnie śledzę
Trasy, ścieżki, uliczki dawno już zadeptane
Przez innych turystów, bowiem jest to dane
Nam wszystkim, by podróżując po kraju
Doznawać i chwalić się, jak czerpałam z ruczaju
Piękna polskiego krajobrazu.
Możliwe, że tych miejsc ktoś nie widział ani razu,
Niech żałuje, i niech się w podróż uda
By na własne oczy zobaczyć te cuda.
Czy to latem czy zimą, jesienią czy wiosną
Polska swą urodą przyciąga, a Natury krosna
wciąż przędą i bez końca i niestrudzenie
Tak, by widok dla oglądającego był wiecznym marzeniem.
Ach, jakże tęsknię do miejsc niegdyś odwiedzanych
Z ciekawością znów spojrzałabym na łany zbóż wiatrem czesane.
Zatrzymałabym w pamięci urodę gór ukochanych
Każdym promieniem słońca malowanych
I każdą kroplą deszczu znaczonych troskliwie
Z dbałością, i jakże życzliwie.
Z tęsknoty tej maluję w pamięci zapamiętane obrazy
I nie są to żadne bohomazy.
Wytwory te, to raczej podróbka nieśmiała,
Którą dusza ma za każdym razem z siebie wylewała.
Z przyjemnością więc w kolejną podróż niebawem się udam
Nie wiem jeszcze gdzie podążę, może tu, może tam.
A może znajdę jakieś dotąd miejsca mi nieznane
Stopą ludzką wciąż jeszcze niezadeptane?
Polska chwali się, ma w zasobie obrazy liczne
Miedza do miedzy, z horyzontem graniczne.
Gdy tak z lotu ptaka spojrzeć, gałęzie niejednego drzewa
Wiążą obrazy w całość, nic tu się nie zlewa
I niczemu nie przeszkadza
I nikomu, kto się po tym pięknie przechadza.
I tylko ja wiem, jaka tkwi we mnie ciągła potrzeba
Obcowania, czuję jak spływa na mnie jak z Nieba
Ta moc, słowem nie do ogarnięcia.
Dzieło mistrza zachowane w pamięci ostatnim pędzla cięciem.
Wzdycham i marzę o kolejnej podróży,
Czas oczekiwania na nią nieco się dłuży.
Nagroda jednak zawsze i ze wszech miar bywa miła,
Ech... Polska znowu swą urodą mnie omamiła.
W myśl powiedzenia, że swego nie znacie... chwalę więc co nasze
I lotem przez bezmiar donoszę, jak nieujarzmione ptaszę,
Że to co mamy, piękno Ojczyzny miłej, to srebra rodowe
O które dbać trzeba, budować nowe, a nie podjazdowo
I bezmyślnie niszczyć. Rzecz ta jest dla nas świętą
Nie bez powodu bowiem kiedyś dzieło Jej budowy zaczęto.
To wszystko com widziała podróżując przez lata
Uświadomiło mnie w jednym, jak bardzo Polska jest bogata.
I tak siedząc w swym zaciszu domowym już marzę
O kolejnej wyprawie i przyznaję, że jej plan na spokojnie warzę.
Wśród łąk, licznych polan i lasów
Gdzieś w wyznaczonym miejscu
I bez zbędnego hałasu
Uwiło sobie gniazdko dwoje z tego świata,
By w nim spędzić spokojnie życia ostatnie lata.
Podmurowany dom
O ścianach bielszych od licznego kwiecia,
Które otacza go ze wszech stron
Zwany dalej ogrodem tak pięknym,
Że na jego widok nawet nie drgniecie.
Ściany domostwa odbijają swym blaskiem
Od ciemnej traw zieleni
Co jeszcze bardziej widoczne jest brzaskiem
W porannych słońca promieni.
Dom z dworu widać bardzo zadbany
O czym świadczy ład w obejściu
i czyściutkie ściany.
Okna wystylizowane idące w hebany,
A w nich kolorowe kwiaty w białych doniczkach,
Widok doskonały.
Z okien kusi szereg ogrodowych grządek
O różnych kształtach, jaki w nich porządek.
Szeroka brama domostwa uchylona nieco
Zaprasza do środka gości, może wlecą
Rychle, przejdą się aleją, łapiąc woń ogrodu
I doceniając domowników moc nakładu,
Jaki jest ich udziałem
W codziennej obróbce roślinnym materiałem.
Gość zachwycony nie wie
Gdzie swój wzrok skierować, czuje się jak w Niebie.
Chodząc po tak pięknym terenie
Słyszy się głosy owadów niczym głosy syrenie.
Wyobraźnię pobudzając słuchacza,
Ucho zaś coraz więcej dźwięków odhacza.
Można tak się przechadzać po tym bogactwie
Stać bez końca i bawić się nazewnictwem
Kwiatów, poić się ich różnorodnością
I podziwiać, z jaką kwitną godnością.
Widok to dla gościa przepyszny,
Czas stanął w miejscu, jakby magiczny.
Gdy wyjdziesz poza tego domostwa ogrodzenie
Robiąc kilka kroków dalej, przeżyjesz doświadczenie
Jakich mało,
Bo wśród innych domostw których po sąsiedzku stało
Ten jeden wyróżnia się swoją krasą
Niczym za dotknięciem palców króla Midasa.
Brakuje słów, by oddać urodę tego miejsca
Gotowam oddać mu kawałek swego serca.
Gotowam ostać się tu na dłużej
I wciąż oddawać hołd tej niezwykłej Naturze.
PS - powyższy wiersz dedykuję Tobie, niezwykła Pani Ogrodowo.
W pewnym mieście, w pewnej kamienicy
Żył sobie Pan taki,
Który nie mając zajęcia
Codziennie przez lornetkę
podglądał szpaki.
Dziwny jakiś taki.
Nie robił tego po próżnicy
Ot, hobby miał takie
Nie szkodząc tym nikomu
Jak wieść niesie.
Podglądał bowiem, siedząc sobie w domu.
Czasami obok Pana przy oknie
Pani stała
I latającym ptakom się przyglądała.
Wzrok smutny jakiś taki miała
Jakby myślała, że widok ten zaraz zniknie.
Więc radość z każdej takiej chwili czerpała.
I tak Pan z Panią razem samotnie żyli
A jakby obok siebie.
Dzień za dniem mijał Im rutynowo
Jakoś tak, trochę leniwie, jałowo.
Gdyby się Im tak bliżej przyjrzeć
Sprawiali wrażenie, że za czymś tęsknili.
Podglądane przez Pana szpaki
Codziennie latały nad Ich głowami
Jakby wiedziały,
Że sprawiają Im radość,
Że tymi dziwnymi wzajemnymi "rozmowami"
Wypełniają Im tę pustkę, tę Ich samotność.
Dziwna sytuacja ktoś powie
Wciąż podglądać tak szpaki.
Nikt nie zastanowi się,
Nie zada sobie trudu by odpowiedzieć,
Dlaczego sam podgląda sąsiada?
Zamiast spokojnie na swych śmieciach siedzieć.
Codzienność każdego z nas
Dziwna jest jakaś taka.
Nie jest bowiem grzechem podglądanie ptaka.
Bardziej szkodzi podglądanie sąsiada,
Bo prowadzi to dalej do plotek,
Z tego zaś tworzy się dziwnych zdarzeń plejada.
Morał z tej historyjki płynie taki,
Nie rób nikomu co tobie niemiłe,
Bo wróci bumerangiem do ciebie.
Życie jest niezwykłością, szanuj jego promile
Zbyt szybko ucieka każda jego chwila.
Delektuj więc jego smaki.
Dziwność zaś zostaw samej sobie
Niech każdy swoją rzepkę skrobie.
Pan ze swoją Panią mogą wydawać się dziwni
Obserwując szpaki.
Czy Ty Ich podglądając
Nie wydajesz się dziwniejszy jako taki?
W pewnym mieście, w pewnej kamienicy
Żyją sobie ludzie,
Którzy nie mając innego zajęcia
Podglądają siebie.
Są ciekawi. Żyją w tej swojej ułudzie
I marnotrawią swoje życia po próżnicy.
Wrzosy, Babie Lato,
Ptasi gwar w listowiu
Zagłusza niekiedy myśli.
Słońce, na bogato
Otula Naturę,
Do parku ludzie przyszli.
Deszczyk, lodowato
Schładza Ziemię,
Ciekawe, co jeszcze wymyśli.
Wiatr, strąca kapelusze
Z głów, biegną za nimi ludzie
Z parku. Idąc, słuchają szumu liści.
Jesień, urokliwa pora roku
Zmaga się w tej zawierusze
Mając na oku
Naturę.
Jaka przyjemność,
Której nigdy dość.
Pełen kwiatów świeżych
Pękaty, ledwo w sobie mieści
Naręcze goździków zielonych,
Pączków jeszcze nie rozwiniętych.
Widok piękny,
Niejedne oko cieszy do syta.
Nadaje ton w pokoju,
Wazon ze szkła, faktura jednolita.
Mijają godziny,
Mija dni parę z rzędu,
Więdnie bukiet babciny
Tak szybko, jaka szkoda.
Widok nie jest już piękny,
Zwisa główka i listki,
Ruch dłońmi uważny
Doprowadza do czystki.
Pusty wazon lśni
Przez szkło przenikają promienie,
Cierpliwie odliczam dni
I czekam. Westchnienie.
Opisz mi Niebo,
Opisz mi Chmury
Przesuwające się po nim leniwie.
Opisz mi je szybko,
Bo za chwilę już ich nie będzie,
Będą inne.
Za chwilę przybiorą inny kształt,
Inną gęstość, inny kolor.
Inny parametr.
Każdy o tym wie.
Każdy wie, że chmury
Niczym się nie przejmują
O niczym nie pamiętają.
Tak już bowiem mają.
Unoszą się lekko nad naszym życiem
Nie przywiązując do niego wagi.
Nie muszą świadczyć o naszych błędach.
Tak mają.
Ich jedynym zajęciem jest frunąć
Gdzie chcą.
W każdą dowolną stronę.
Inaczej jest z nami, z naszym życiem
Stałym i wiecznym. Wzruszanym
Naszymi emocjami, uczuciami.
Tak już bowiem mamy.
Człowiek i chmury to nie to samo.
Dwa różne światy.
Które dla siebie
Są dziwacznym zjawiskiem.
Pierwszy świat nie może być
Taki jak ten drugi, lekki i
Zmienny jak chmury.
Chmury do naszego życia
Nic nie mają.
Każde kolejne życie paraduje
Sobie na ziemskim padole,
A potem odchodzi.
A chmury żeglują po Niebie
Tak, jak żeglowały.
Od zawsze.
Życie sobie, a chmury sobie.
Człowiek umiera,
A chmura nie przejmując się płynie dalej.
Nie opisuj mi Nieba
I nie opisuj mi Chmur.
Na ich istnienie człowiek nie ma wpływu.
Wszechświat.
Spróbuj przejść się po słowach
I złapać ich sens
Spróbuj zrozumieć ich mowę
I poznać jej bezkres.
Zrób krok do przodu
Nie wzbraniaj się
Zrób ruch ramionami
Bo Twoja to tylko przestrzeń.
Zrób drugi krok i trzeci
I nie oglądaj się
Obserwuj dokąd myśl leci
Przypomnij... że Kocha Cię.
Spróbuj przejść się po świecie
Zrozum czym jest dla Ciebie
Poczuj co w duszy Cię gniecie
Zrozum jak jest w potrzebie.
Zapragnij ją poczuć
Wejdź w sam środek doznań
Poznaj co to pragnienie
Które mówi Ci... zostań!
Spróbuj się przejść po Miłości
I złapać Jej sens
Spróbuj zrozumieć Jej mowę
I kochaj do... białości.
Spróbuj przejść się po słowach...
Myśli wciąż kłębią się w głowie
Trudno za nimi nadążyć,
Gdyby tak... ubrać je w słowa
Mogłyby krążyć... i krążyć.
Już jedną z nich prawie złapałam,
Już prawie mam ją na własność,
Gdybym ją tak przytrzymała.
Nic z tego, uciekła, jak na złość.
Uczę się myśli gromadzić,
Uczę układać w rymy.
Sztuką jest je uładzić,
Zamknąć je w słowne dyby.
Lubię rymować myśli,
Tworzyć z nich opowieści.
Każda z nich umysł czyści
I nową pomaga kreślić.
Gdyby tę sztukę słowa
Jak duszy lekarstwo traktować,
Każdy z nas mógłby od nowa
Koleje życia smakować.
Zbieram więc nadmiar myśli
Które wciąż kłębią się w głowie.
Gdy kilka z nich poukładam,
Znów Wam opowiem historię.