"POEZJA jest krainą wytchnienia po trudach codzienności, krainą, w której można o wielu sprawach powszednich zapomnieć na chwilę. Powstają w ten sposób strofki o naiwnym dziecinnym nieco wydźwięku, jednakże jakby poza określonym czasem i poza osobowością autora" - Wisława Szymborska...
Jedna świeca
nie rozświetli nocy
Czasem gęsty mrok
Można pokonać
jedynie mrokiem.
Mimo to nawet wśród
niebezpiecznej czerni
Muszę podsycać
swój płomień
Czekając na świt.
Nie mogę pozwolić
by zgasł
bo znów otoczy mnie mrok
Zatem mogę pójść
tylko jedną drogą.
Stoję i patrzę
mocno zadziwiona
na niezwykły cud natury
nie wiadomo skąd wzięty
Oto stoi ona
naturalną zielenią oprawiona
Niech podziwia ją
ten kto chętny.
Splątane krzewu ramiona
otaczają ją gęsto
broniąc dostępu śmiałego
niczym brama
I koronę nad nią
uwieńczają zieloną
to Królowa nieskalana
z koroną w niebo wystrzeloną.
Widok jest wspaniały
robi wrażenie
Jej kolor i zapach
są takie piękne
Że niemal powodują omdlenie
zmysłów
A delikatność Jej płatków
tworzy całość doskonałą.
Zmusza inne kwiaty
by nisko się jej kłaniały.
Wiem, chodzisz moimi ścieżkami
Wypatrujesz czego już nie ma
Pocieszasz się kolorami
Które nieśmiało wiatr rozwiewa.
Łudzisz się że coś ocalało
Burzysz się na brak dowodów
Wciąż wszystkiego Ci mało
Nie wierzysz w pamięć ogrodów.
Garść piasku w Twej dłoni bezwolna
Sypie czas przeszły leniwie
Przywrócić tamto niezdolna
Możesz roztrząsać TO tylko tkliwie.
Ślady przeszłości tkwią w Twojej głowie
Jak ciężka zadra osadzona głęboko
Mimo to coś jest w powyższym słowie
I każe myśleć na przekór urokom.
Wiem jak cierpisz mój Ukochany
Wiem że nie skończysz wycieczek po śladach
Wręcz żądam schowaj tę myśl do szuflady
Daj spokój Kochany, taka moja rada.