Poświęcenie

Nauczycielką być kochała

Przez to trudną drogę przeszła

Była twarda jak lita skała

Jej pora wkrótce nadeszła.

Ze wszystkich sił się starała

By w zawodzie pracować

W końcu awansowała

Nie miała czasu balować.

Sukces jeden za drugim

Świadczył o zaangażowaniu

Zaciągała życiowe długi

Nie było mowy o żadnym cofaniu.

Uczniowie jak nikt ją kochali

Bezgranicznie i bezwarunkowo

Przełożeni szanowali

Wiodła życie jak na nią bajkowe.

Niejeden uczeń zaczął ją przerastać

Satysfakcję murowaną miała

Ona i oni mieli talent i basta

Mimo to wielce skromną pozostała.

Mijały lata nic się nie zmieniało

Tak bywa praca dom dom praca

Nawet rodziny zakładać się jej nie chciało

Powtarzała, że to się jej nie opłaca.

Przyszła pora na odejście z zawodu

Nie mogła się z tym długo pogodzić

Wszak radość czerpała tylko z tego miodu

I co teraz będzie robić?

Poświęciła życie dla wyśnionej pracy

Nie miała na nic więcej czasu

No cóż, nie ma tu co kozaczyć

Musiała szybko wyjść z tego impasu.

Nie planowała jednak siedzieć w domu

Trzeba było znaleźć sobie jakieś miejsce

Znalazła, wśród takich jak ona seniorów

Nazwała to szczęściem.

Są tuż obok nas osoby takie jak ona

Dla jedynego marzenia gotowe poświęcić inne

I tak jak ona zawsze kochane i cenione

Pracują na ten szacunek solidnie.