O g r ó d e c z e k

W chwilach zmęczenia tak sobie od zawsze marzę

By mieć swoje miejsce, a bujna wyobraźnia każe

Namalować śliczny ogródek, może być nieduży

Ale zgrabnie ślicznym płoteczkiem okolony, służyć

Mógłby za moje schronienie, za azyl mi miły

Przed rozedrganym światem, gdzie gałązki zręcznie wiły

By się, śliczną ścianą zieloną, ot takie dziwo znane

I dzikie, trafnie bardzo dziką pokrzywą zwane.

To maleńkie cudeńko przez Naturę byłoby przyjęte

Byłoby ścieżynkami w te i we wte równiutko porżnięte

Które wiodłyby gościa do kęp ślicznych kwiatków

Krzewów róż czerwonych, stokrotek i innych bratków

Tak kolorowych każdy w swoim uroczym rodzaju

Schylających swe wdzięczne główki w stronę mini ruczaju

Który nieopodal srebrem i błękitem się wyraźnie mieniący

Taktownie i tajemniczo wśród licznych roślin stałby milczący.

Grządki w moim ogródeczku podlewane by były

Świeżą wodą, by czasem rośliny i kwiaty nie pogniły

Wiaderka malutkie metalowe wymuszoną ozdobą 

Z wodą z obowiązku tyle razy donoszoną

By każda bez wyjątku roślinka w tym ogródku żyła 

By i moje i każdego miłego gościa oko cieszyła

Ławeczka zaś i nieduży ale zgrabny stoliczek całości 

Jako para by dopełniły, na kawałeczku mojej włości.

  

Pod rozłożystym drzewem te mebelki by stały 

By chronić gościa przed słońcem zbyt okazałym

Każdy racząc się orzeźwiającym napojem

Podziwiałby mój ogródeczek ciesząc się spokojem 

Miejsca, zgrabną urokliwą i zaciszną jego scenerią

Moją wymarzoną jakże fantazyjną małą fanaberią

Będącą wprawdzie w fazie marzenia nieśmiałego

Jednak to powiem - do zobaczenia w nim miłego. 

Ogródeczek malutki, taki tyci tyciuteńki ale mój tylko

Wiem, że cieszyłabym się nim każdą możliwą chwilką.