W i a r a

 Silna jest moja wiara 

Pewność jak stal twardnieje

Kajdany lęku zerwać się staram

Dla weny otwieram wyobraźni aleję.

Wątpliwości innym zostawiam 

Myśli z Naturą jednoczę 

Szare komórki wykrwawiam

Na miłość i ufność już się nie boczę.

Życie ze śmiercią w tańcu się szarpią

Na ich tle zdrowie i choroba darem się zdają

W tym chaosie nikt niczego nie ogarnia

Dobro na lewo i prawo rozdają.

Mimo to przyszłość widzę dość jasno

Wierzę że miłość cały świat uzdrowi

Mimo że gwiazdy nadziei raz świecą raz gasną

Jestem spokojna bo los zawierzam świata chórowi.

Kocham ludzi i Świat sercem całym 

Widzę go w każdej osobie i w każdej chmurce 

Wypełnia mnie całą swym pięknem stałym

Wdzięcznam mu niech trwa nawet w najgłupszej bzdurce.

Wiersz o MIŁOŚCI

 Wybacz mi moje słońce 

mą miłość tak małą tak prostą

Sama w duchu siebie pytam

czy me szanse choć troszeczkę wzrosną

Gdy zrobię jeden mały krok

zbliżenia.

Wybacz mi moje kochanie 

że za mało kochając krzywdziłam

Cię swoją nieobecnością

że udawałam z taką łatwością

Uczucia cierpliwie tkane

przez Ciebie.

Nie było we mnie potrzeby

ani oczekiwania ani zazdrości

Ograniczałam się w imię wolności

czego dzisiaj żałuję

I co żarliwie spłukuję łzami

nie dającymi wytchnienia.

Miałam i chyba mam jeszcze

lękiem stłumione serce

Mam gesty i słowa stłamszone

świadomym wycofaniem

A tak bardzo pragnęłam kochać

jednak wątpiłam.

Mimo wewnętrznego skrępowania

miłością to "coś" zwałam

A czym tak naprawdę nie było

czego z całej duszy chciałam

Bez warunków ni granic

które dawno porzuciłam.

Zasady i mury nie miały znaczenia

bezwarunkowo wolną chciałam być

Chciałam mieć wszystko

teraz nie mam nic

Wybacz mi moje słońce

mą miłość tak prostą tak małą

W swej prostocie bez reszty 

tak niezrozumiałą...

O g r ó d e c z e k

W chwilach zmęczenia tak sobie od zawsze marzę

By mieć swoje miejsce, a bujna wyobraźnia każe

Namalować śliczny ogródek, może być nieduży

Ale zgrabnie ślicznym płoteczkiem okolony, służyć

Mógłby za moje schronienie, za azyl mi miły

Przed rozedrganym światem, gdzie gałązki zręcznie wiły

By się, śliczną ścianą zieloną, ot takie dziwo znane

I dzikie, trafnie bardzo dziką pokrzywą zwane.

To maleńkie cudeńko przez Naturę byłoby przyjęte

Byłoby ścieżynkami w te i we wte równiutko porżnięte

Które wiodłyby gościa do kęp ślicznych kwiatków

Krzewów róż czerwonych, stokrotek i innych bratków

Tak kolorowych każdy w swoim uroczym rodzaju

Schylających swe wdzięczne główki w stronę mini ruczaju

Który nieopodal srebrem i błękitem się wyraźnie mieniący

Taktownie i tajemniczo wśród licznych roślin stałby milczący.

Grządki w moim ogródeczku podlewane by były

Świeżą wodą, by czasem rośliny i kwiaty nie pogniły

Wiaderka malutkie metalowe wymuszoną ozdobą 

Z wodą z obowiązku tyle razy donoszoną

By każda bez wyjątku roślinka w tym ogródku żyła 

By i moje i każdego miłego gościa oko cieszyła

Ławeczka zaś i nieduży ale zgrabny stoliczek całości 

Jako para by dopełniły, na kawałeczku mojej włości.

  

Pod rozłożystym drzewem te mebelki by stały 

By chronić gościa przed słońcem zbyt okazałym

Każdy racząc się orzeźwiającym napojem

Podziwiałby mój ogródeczek ciesząc się spokojem 

Miejsca, zgrabną urokliwą i zaciszną jego scenerią

Moją wymarzoną jakże fantazyjną małą fanaberią

Będącą wprawdzie w fazie marzenia nieśmiałego

Jednak to powiem - do zobaczenia w nim miłego. 

Ogródeczek malutki, taki tyci tyciuteńki ale mój tylko

Wiem, że cieszyłabym się nim każdą możliwą chwilką. 

C i s z a

 Każdy ma swoją ciszę

Każdy jest swoją ciszą

Gwarem jest to co wokół

co pędzi wiecznym pędem.

Poczuj tę swoją ciszę

doświadcz co sobą niesie

Nie sposób tego wyliczyć

Ciszą po prostu jest się.

Ten stan wzbogaca życie

stajesz się wyspą bezludną

Po której kroczysz skrycie

stopą ciężką i brudną.

Odkryj doświadcz i poczuj

paradoks sprzecznych znaczeń

Wyciągnij dłoń a to wystarczy

rozpoznasz credo spaczeń.

Smutek czekanie i nuda

i zobacz nic się nie dzieje

Nie dzieją się żadne cuda

To cisza tak w tobie wieje.

Wejdź w nią wniknij bez strachu

oswój się z nią zaprzyjaźnij

Rusz na swój biegun północny

i spójrz na świat ze swojego dachu.

S p o j r z e n i e

 Wystarczy że spojrzysz

a już się otwieram

Wystarczy że mrugniesz

już miłość we mnie wzbiera.

Ruch jeden wystarczy

bym zareagowała

Dotyk jak nie dotyk

żadna ze mnie skała.

Gdy siedzisz bez ruchu

z zamyślonym spojrzeniem

Gdy ja w kuchennym fartuchu

bladym twoim cieniem

Jestem przepełniona szczęściem

i jakby nieszczęściem

Bo jesteś i nie jesteś

to jest moim piętnem.

Pienią się uczucia

pachną tlenem jesiennym

Skrzypiące drzwi bez okucia

przypominają to co względne.

Wystarczy tylko spojrzenie

a żyję i wciąż cię zaklinam

Patrz jak miłość nas grzeje

rozdział sam się dopina...

... a to tylko spojrzenie...

Ś w i t

 Jedna świeca 

nie rozświetli nocy

Czasem gęsty mrok

Można pokonać 

jedynie mrokiem.

Mimo to nawet wśród

niebezpiecznej czerni

Muszę podsycać 

swój płomień

Czekając na świt.

Nie mogę pozwolić 

by zgasł

bo znów otoczy mnie mrok

Zatem mogę pójść 

tylko jedną drogą.

R Ó Ż A

 Stoję i patrzę 

mocno zadziwiona

na niezwykły cud natury 

nie wiadomo skąd wzięty

Oto stoi ona 

naturalną zielenią oprawiona

Niech podziwia ją  

ten kto chętny.

Splątane krzewu ramiona 

otaczają ją gęsto 

broniąc dostępu śmiałego

niczym brama

I koronę nad nią 

uwieńczają zieloną 

to Królowa nieskalana

z koroną w niebo wystrzeloną.

Widok jest wspaniały 

robi wrażenie

Jej kolor i zapach

są takie piękne

Że niemal powodują omdlenie

zmysłów

A delikatność Jej płatków

tworzy całość doskonałą. 

Zmusza inne kwiaty 

by nisko się jej kłaniały.

Ś l a d y

 Wiem, chodzisz moimi ścieżkami

Wypatrujesz czego już nie ma

Pocieszasz się kolorami

Które nieśmiało wiatr rozwiewa.

Łudzisz się że coś ocalało

Burzysz się na brak dowodów

Wciąż wszystkiego Ci mało

Nie wierzysz w pamięć ogrodów.

Garść piasku w Twej dłoni bezwolna

Sypie czas przeszły leniwie

Przywrócić tamto niezdolna

Możesz roztrząsać TO tylko tkliwie.

Ślady przeszłości tkwią w Twojej głowie

Jak ciężka zadra osadzona głęboko

Mimo to coś jest w powyższym słowie

I każe myśleć na przekór urokom.

Wiem jak cierpisz mój Ukochany

Wiem że nie skończysz wycieczek po śladach

Wręcz żądam schowaj tę myśl do szuflady

Daj spokój Kochany, taka moja rada.

M i g a w k i

Czy słyszysz tę muzykę

sączącą się cichutko zza ściany

Naszą muzykę przez całe życie

nam towarzyszącą?

Czy widzisz te znajome twarze

wracające z przeszłości

Mieszające się z twarzami

mijanych na ulicy przechodniów?

Czy czujesz zapach wspomnień

kolorowych jak kolory tęczy

Ożywających jak na zawołanie

niemal rzeczywistych?

Odwróciłam się z obawy

by tego wszystkiego nie minąć

Przez moją nieuwagę.

Zawołałam w tę przestrzeń

do mgły wspomnień

By je choć na chwilę zatrzymać.

Wyciągnęłam nieśmiało dłoń

by dotknąć i poczuć

By jeszcze raz doświadczyć.

Zatrzymałam się w pół kroku

i okazało się brutalnie

Że to tylko wiatr musnął mnie po policzku.